The chronicles of Sophie

Dit weekend besloten we eens alletwee ziek te zijn… er is dus niet echt iets te vertellen behalve dat het eindelijk warm genoeg is om een short te dragen (niet volgens de plaatselijke bevolking).

Deze week heb ik de nano-surface and molecular-orientation limited (nSMOL) kit training. Deze kit moet de stalen klaar maken voor de LC-MS.

Momenteel moet ik eerst de antilichamen eerst laten binden op protein A en dan weer ontbinden. Dit gebeurd via een programma met de AssayMAP Bravo. Erna een trypsin digest insteken om maar vervolgens weer met de AssayMAP maar nu deze keer een peptide clean-up uit te voeren.  Er zijn dan ook nog genoeg variaties in de protocollen zelf per stap.

werken aan de AssayMap Bravo (ja, deze foto’s bestaan dankzij school -_-)

Als je denkt dat dit gewoon een plaatje insteken is heb je het goed fout. Er is veel voorbereiding de machine moet voor elk protocol anders worden in te gesteld, andere buffers, platen,… Laat me niet beginnen over de kleine volumes dat je mag pipeteren. Natuurlijk moeten die eerst nog eens berekend worden. Als je denkt dat de machine klaar is begint de zoektocht naar jerome om deze te controleren natuurlijk. En als alles goed is mag je de machine starten en dan zit je daar wat nu ? Wel de machine toont niet aan hoelang het nog duurt voor het protocol klaar is dus het is half gokken. Je bent zo een halve dag per protocol kwijt. Je kan dus in 2 dagen 1 plaat klaar maken als de machine vrij is natuurlijk.

Gelukkig heeft het werk en school genoeg bezighoud gegeven terwijl ik moet wachten op de machine. We hadden wel niet verwacht dat we zoveel op de bureau gingen zitten, maar het feit dat je naar je muziek mag luisteren tijdens het werk is heel leuk.

tussen het werk is er altijd tijd voor een selfie aan de SpeedVac 😉

Met die kit zou er heel veel kunnen veranderen maar eerst moet nog gekeken worden of deze wel even goed is. De training ging al volgt de eerste dag werd het principe overlopen en werd er een check gemaakt of we alles hadden dat we nodig hadden. Dat was natuurlijk niet het geval, jerome is dan gewoon de incubator gaan stelen uit het ander labo en daar de thermoschaker in geplaatst. Als  je één van je bazen zo ziet passeren wel dan je wel een benieuwd wat hij uitsteekt zeker? Plots stond heel de labogang daar mee te genieten van hoe jerome, de trainer en ik overal aan het rondtsjolen waren en dingen aan uit te proberen. Het beste was dan nog dat we niet de nood hadden om ook maar iemand anders te informeren over wat we in godsnaam aan het proberen waren.

Natuurlijk kon de deur van de incubator niet meer dicht (door de draad van de thermoschaker), de oplossing was dus magneten plaatsen op de deur en de randen aftappen. De thermoschaker was wel juist in gebruik door Alexia zeker maar hey nu heeft ze een reden waarom haar proef mislukt is. Toen we effen weg waren moest ze dan juist dingen in steken maar ze durfde niet aan de opstelling komen. Ze hebben (kim is hier een medeplichtige) dan maar stiekem alle tape afgedaan en vlug iets ingestoken. Eén probleempje Alexia heeft een stukje van de tape afgebroken. Je kan je wel voorstellend welke grote schrik ze op dit moment zou gehad hebben.

Er is geen foto beschikbaar van onze opstelling omdat mij begeleider dit uitdrukkelijk tegen me heeft gezegd want het was te lach wekkend.

Uiteindelijk bleek deze opstelling dan toch niet te werken en hebben we maar oud grief gaan stelen uit het labo en het daarmee gedaan. De volgende dag bestond vooral uit kijken hoe jerome het uitvoerde en elke stap van het protocol in twijfel trekt.

De volgende dagen waren vooral het protocol uitvoeren terwijl er iemand op mijn vingers kijkt…

dit gebeurd altijd de tafel ligt altijd vol met 10 verschillende protocollen

Sophie

Aangezien het zaterdag zo’n 20 graden was, hebben we maar eens naar onze collega’s geluisterd en het strand gaan opzoeken. Het ging echter al fout bij de weg opzoeken, waar we 2 mogelijkheden kregen: een wandeling van 30 minuten of de bus nemen vanaf de tram. Wandelen werd het maar (het was echter mooi weer en hun wandelsnelheid dat ze hier gebruiken om wegen te berekenen is 3 keer zo traag als de normale mens).

We komen van de tram en we beslissen om een groepje mensen te volgen na zo’n 5 min vroegen zij aan ons achter de weg naar het strand O_o.  We dachten als je gewoon richting het water wandelt vind je het strandt uiteindelijk wel. Na veel rare wegen te begaan, zijn we uiteindelijk dan toch nog aan de haven geraakt. We zagen we een bordje plage staan (is waarschijnlijk het enigste bordje in de omstreek van 5 km  -_-) dus hebben we maar de weg gevraagd, waarop we het antwoord kregen: ‘kwe et zelve nie’. Typisch dat we weer de enigste Nederlandstalige madam hebben gevonden en dan nog eens in het frans tegen gebabbeld hebben…

Een paar mooie plaatsen die we tegen gekomen zijn op onze zoektocht.

Wij dus maar weer verder gaan en geloof het of niet zijn we dan nog uiteindelijk op het strand gekomen :D. Dit was echter niet het strand dat we zochten want wij waren door meerdere mensen zelf strand bars beloofd !!! Op het eind van het strand heeft kim een zenuwinzinking gekregen omdat we naast een punt stonden waar we 3 kwart geleden gepasseerd waren …

Poseren moest natuurlijk ook weer als bewijs dat we er geraakt zijn natuurlijk. Btw het water was zalig, maar zwemmen zou ik juist nog niet doen.

Door de wierwar van kleine wegjes dat we genomen hadden wisten we wel natuurlijk de weg niet meer terug. Gelukkig stond er een plakaatje ‘Montpellier’ dus zijn we maar die richting uitgegaan (Dit plakaatje wijst naar de snelweg?!, dit hadden we dus toen niet door).  Erna de richting Nime omdat we op dit punt al de weg kwijt waren en we dit woord herkenden. Zo’n een uurtje later komen we op een doodlopend straat toe. Gelukkig passeerde er juist volk in dit verlaten gat. Je moest hun gezicht zien wanneer we vroegen naar waar de tram station was. Het was blijkbaar nog meer dan een uur wandelen … Dus hebben ze een poging gedaan om ons op de bus te zetten maar daar moesten we echter nog 3 kwart op wachten. Dus zoals grote idioten die we wel zijn, vertelden we ons voor de 5 de keer dat we het wel zelf konden vinden. Laat maar zeggen dat we uiteindelijk gewoon de gps hebben aangelegd en met ons staart tussen de benen zijn terug gekeerd.

Eén voordeel van zolang te lopen was wel de mooie zonsondergang maar op dat moment was het vooruitzicht naar beschaving toch wel beter.

Omdat we ten volle van ons weekend willen genieten hebben, we die avond naar de cinema gaan maar deze keer die in stad zelf. Gelukkig was het deze keer wel een goeie film namelijk Logan.

Old school cinema’s B|

De zondag stonden we op met gietende regen en werden de plannen eventjes uitgesteld. Omdat we te koppig waren om toe te geven dat we spierpijn hadden van gisteren hebben we dan toch maar eens vertrokken naar de zoo. We waren dan wel heel enthousiast wanneer we een steile berg mochten beklimmen voor aan de zoo te geraken. Je merkt dat het een gratis zoo is en er is dan ook niet zoveel te doen. Je kan er geen middag vullen maar het is toch eens een leuk uitstapje.

Een paar foto’s van de dieren maar als je geïnteresseerd bent in een speech van meer dan een uur, contacteer me gerust 😉

Zie hier een taco gevuld met frieten, chicken nuggets, ketchup, …  

De maandag kwam mijn begeleider plots af met zijn nummer voor als ik hem ooit nodig heb. Dit voorspelt al veel goeds … Ik zal effen uitleggen waarom hij dit doet. De normale werkuren zijn hier van 9:00 – 17:00 met een middag pauze van 3 kwart. Maar uiteindelijk kies je een beetje je eigen uren. Mijn begeleider werkt van 7:30/ 8 – 3:30/4. Dus als mijn testen nog niet gedaan is tegen dan wel dan sta ik er alleen voor (hij zorgt altijd dat ik het aan iemand anders kan vragen, maar soms vertrekken die personen zelf heel vroeg -_-). Als stagiair mag je hier dus  je uren een beetje zelf kiezen. Ik kom vaak om 8 toe op het werk, terwijl kim voor de 9 kiest. Het uur waarop ik begin hangt vooral af wanneer de machine voor mij gereserveerd is.

In het begin van de week overlopen we het game plan ongeveer en we zien wel of het lukt in die tijd of niet.  Ik doe alles alleen en als ik een probleem heb moet ik maar hem gaan halen en dan zal hij het met plezier 7 keer uitleggen als het nodig is. Er wordt wel verwacht dat je veel protocollen, ppt’s, schrijft. Ze zijn dan hier ook verzot op posties gebruiken om alles op te schrijven O_o.

mijn rustige bureau tegen over Kims ‘grotere’ luidruchtige bureau

Sommige protocollen beginnen echt een gewoonte te worden, vandaag moest ik 10 µl pipeteren en mijn eerste gedachte was, zo’n groot volume. Precisie is hier echt wel nodig, Jerome was dan ook weer heel enthousiast dat mijn r² bijna perfect was.

Sophie

 

 

Dit weekend kwam de mama al eens af om vakantie te nemen met een vriendin. Natuurlijk was ik heel enthousiast omdat ze eten zou mee hebben. Ik mis echt het Belgisch eten zo hard! (En tuurlijk mijn ouders ook 😉 ) Ik vertrek en neem de metro (zoals gewoonlijk) om naar de Comedie te gaan, zie ik wel plots niet dat deze een andere weg neemt??? Dus ik spring uit die metro en wacht op de volgende. Na zo’n 15 minuten in de koude storm te staan komt er eindelijk weer één. Ik stap dolgelukkig in die metro, tegen die tijd zat ik al naar muziek te luisteren en ik haat het om andere mensen er doorheen te horen (Op de metro is er een ongesproken regel dat als je een instrument mee hebt dat je deze moet bespelen dus ik luister vaak naar een kakofonie van accordeon met viool of trommels en soms zelf gezang erbij). De conducteur riep iets af (waarschijnlijk dat de metro toch niet passeerde langs de comedie), maar ik hoorde dit natuurlijk niet want de straatmuzikanten zijn interessanter dan Frans gebrabbel ^ ^  Het mooie liedje was blijkbaar belangrijker dan te luisteren, trouwens op het scherm stond er dat hij aan de Comedie stopte dus vertrouwde ik dat maar. Dit had ik beter niet gedaan, laat maar zeggen dat ik lang heb mogen wachten en veel heb mogen tjoolen voor dan nog eindelijk bij mijn eten te komen. -_-

verse hamburgers en frieten :3 (ze zijn niet zo goed als in België maar komen wel heel dicht )

De volgende dag had mijn mama een toeristische toer geregeld, dit is wel een aanrader! Er zijn namelijk plaatsen die enorm mooi zijn waar je niet zomaar binnen kan.

wat ze hier wel al niet op hun muren hangen? #kunst??

het water is zo helder dat het op glas lijkt        de hoeken moesten  van het  gebouw  voor de                                                                                        karren

zichten van op de  mini-arc de triomphe

Hier staan we op de mini-arc de triomphe ( ps. die trap om er op te raken is zo eng en je wordt er duizelig van)

Ouders vinden het echt te leuk om hun kinderen voor schut te zetten… want natuurlijk moesten mijn mama weer op het stadstreintje gaan o_o Weer een stadstoer hupla. Dus mensen ik ben nu al gepromoveerd tot volwaardige gids en weet te veel historische feiten over de stad die niemand wil weten.

jaja die foto bestaat ook, danku mama

efkes een selfie met het volk trekken 😀

We hebben de vorige weken heel veel onsubtiele hints gekregen dat stagiairs altijd eten mee brengen voor hun. We hebben hun hints momenteel gestopt door ze om te kopen met Belgische chocolade. Iedereen was er zot van dus ik weet al hoe ik goede punten kan scoren. Ze krijgen vanaf nu meer eten hoor. 😉

Ik begin meer en meer alleen te staan in het labo wat aan de ene kant leuk is, maar aan de andere kant wel heel stressvol. Vooral als er een product niet oplost en heel het labo erin betrokken wordt??? Ik zweer het, ik heb 3 keer voor iedereen zijn ogen mogen alles omrekenen en afwegen en truckjes moeten uitproberen om het opgelost te krijgen. Natuurlijk vond iedereen het grappig om me geen nette maatbeker te laten halen, maar me dezelfde beker heel de tijd te laten proberen uit te wassen. Gelukkig bleek het uiteindelijk niet de fout van deze model student te zijn, maar hadden ze wel niet een andere soort EDTA besteld die mooi niet oploste.

Donderdag was er een audit op het werk, iedereen was heel gestresseerd of ze wel of niet de gestelde vragen gingen kunnen beantwoorden. Hmm, ik ken dat gevoel toch van ergens? Ook hebben we dan eindelijk onze badge gekregen. Dit zorgde voor een eerder heel enthousiaste sfeer van onze collega’s. (De balie madam riep zelf: You are free now!!!)

We krijgen hier ook nog altijd les, één van de bazen en Kims begeleider (bijnaam: beer) heeft zelfs een meeting opgesteld en iedereen van het werk die geïnteresseerd was is welkom.  Er was dan ook verbazend veel volk aanwezig. Erna waren we dus allemaal speeksel experts. (voor meer speeksel: zie Kims bachelorproef)

Maar laat me eens wat meer over ‘beer’ vertellen. Het is dus een heel groot gebouwde, stoere man waar je op het eerste zicht wel bang van wordt. Dat gevoel blijft zo’n 2 dagen, eenmaal je gewoon bent dat hij praktisch schreeuwt als hij enthousiast is, merk je dat hij heel komisch, enthousiast is en echt voor je wilt zorgen. Laat me even een voorbeeld geven: Kim bleef eens wachten om pauze te pakken om te eten omdat ik nog aan het werk was. Met gevolg dat hij voor heel de gang riep “Kim you have to eat!!!”. Of wanneer Kim te lang werkt dat hij zegt dat ze een sociaal leven moet zoeken. (ps: Hij gamed altijd het hele weekend). Laat me ook even vermelden dat hij een Eeyore pennenzak heeft.

Iemand had over de middag het idee gekregen om pizza te bestellen. Al snel werd heel de sectie er in betrokken en voor je het weet zit je buiten en bied je begeleider je bier aan?!! (ter info: als je “non merci” zegt bekijken ze je heel raar aan en je kan dan maar beter een geldige reden hebben).  Plots komen de collega’s toe met een 3 gangen menu. Niet dat iemand het erg vond hoor, bij elke picknick hoort er toch aperitief en dessert?

In één van de pauzes van deze week hadden we plots door dat we hun enthousiasme en gewoontes overpakken en nu hopen we gewoon dat tegen het einde van onze stage we geen mini-versies van onze begeleiders worden. WISH US LUCK !!!

Sophie

Deze week is er niet zoveel speciaals gebeurd. De zaterdag hadden we besloten dat het shop dag was. Na uren doelloos rond lopen (letterlijk doelloos) hadden me ons weer gewaagd aan een klein café’tje.

In een hipstercafé is het natuurlijk verplicht om foto’s te nemen van je eten (ze kijken zelf niet raar op)

Zondag was weer een dag waar we doelloos rond liepen, maar deze keer met een andere missie. De tuinen waar we zoveel van gehoord hebben vinden. Eén ding hebben we wel gedaan en dat was gestopt omdat kim een selfie reeks moest pakken met mijn camera :p. Gelukkig was het een beetje mooi weer.

Tijdens het werk was het weer al wat minder. Tot nu toe zijn we al de hele tijd grote koppigaards geweest en buiten gaan eten in het mindere weer (minder = wind en bewolkt, het is hier nog altijd veel beter weer dan in België). De maandag mocht ik ook voor de eerste keer alleen aan mijn machine staan, de Bravo. Dit gaf de nodige stress mee want die mensen zijn van het principe, je hebt het me 1 keer zien doen dus nu kan je het. Ze vergeten hier  echt hoeveel die machines kosten.

Raar maar waar, was iedereen van de bazen weg toen ik ze nodig had. Ik zweer het zijn soms als geesten. Een stagiair heeft me dan uit de nood geholpen, tot we een error kregen en wel had ik al vermeld dat iedereen al naar huis was en het feit dat die machines veel kosten? Ik moet wel zeggen dat samen stressen goede bonding time is.

De volgende dag zijn we welles waar na een zoektocht samen met een klein hartje naar de begeleider geweest om alleen dan maar aan te horen van: Aaahh ja, de machine doet dat soms, gewoon op retry  drukken.  Ze proberen je hier wel echt op je gemak te stellen als je gestresseerd bent. ( Ik ben een groot stresskonijn en ze hebben hier al letterlijk een in 2 bijeenkomste, gehad over dat ik minder moet stressen want ze zitten er blijkbaar mee in.)

De volgende dagen mocht ik het protocol afwerken. Mijn begeleider: ‘Jerome’ doet blijkbaar heel graag zijn werk en heeft dan ook met plezier mijn vrijdag ochtend op gevuld met enthousiast te praten over de LC-MS. Later op die dag kwam hij dan ook af dat alles goed gelukt was (oef). Ik moet wel toegeven dat mijn begeleider zo enthousiast zien doen over het werk mij ook een beetje enthousiast maakt.

Sophie

We hebben ons zelf voorgenomen om in het weekend altijd iets tof te doen zoals uitstapjes en dingen gaan bezoeken, maar als je mij kent weet je wel dat ik veel te graag in mijn sweatpants in de zetel lig met een zak chips en een serie bekijk (wat je natuurlijk ook perfect in België kan doen). Ik ben dus echt wel benieuwd of we deze belofte zullen kunnen volhouden. Er wachten immers veel chips zakken op mij in mijn kast die ik heb laten mee nemen vanuit België. Gelukkig wist ik dat Frankrijk geen goeie chips heeft. (Wat btw een schande is!)

Even ter info een lijst van dingen die Frankrijk niet heeft:

• Paprika chips
• Spa lemon cactus
• Appelmoes
• Werkende verkeerslichten ->  jep, je mag gokken wanneer je over mag steken…
• Een werkende google maps
• Normale boter voor te koken
• Mensen die je persoonlijke ruimte respecteren

Jammer genoeg liep het al mis de vrijdag toen we al alle twee (Kim en ik) te moe waren van onze 2 dagen stage om uit te gaan. Gelukkig hadden we wel nog genoeg energie om plannen te maken voor het weekend. We beslisten uiteindelijk om naar het aquarium gaan.

Zaterdag had Kim net genoeg energie om tegen ongeveer 12 uur uit haar kamer te komen om te vertrekken. Toen we op de tram kwamen werd dit plan al snel uit de deur gesmeten toen we rare outfits zagen. Hun volgen was het dus maar. Uiteindelijk bleek het dat het Braziliaans carnaval was. (Blijkbaar is deze reden genoeg voor een groot feest).

Efkes een selfie trekken met hun en hopen dat het niet door ebben.

Na het bekijken van de soms wel heel rare outfits, zetten we onze tocht door naar het aquarium.  In het filmpje kan je eens genieten van deze prachtige beelden die we gezien hebben.

Omdat het eigenlijk wel tijd was voor een vieruurtje gingen we toch eerst iets gaan eten in de 90’s bar.  Daar bestelden we de pla: “the fabulous”, wat aan de ene kant echt een heel goed, maar aan de andere kant een heel slecht idee was.  Toen we aan de helft van de gigantische maaltijd zaten waren we beide te vol om recht te staan, laat staan nog eens rond te lopen in het aquarium…

“The fabulous” is dus een gigantische schaal met brownies,slagroom, american cookies, vanille-, chocolade- en aardbeienijs op een laag vanille pudding.

We moesten wel nog iets doen op die avond dus besloten we naar de IMAX te gaan, jammer genoeg was er maar 1 Engelstalige film en die was La La Land. Als iemand die romantische films en musicals haat wist ik dat ik dus ging afzien. Één positief ding was da Kim tenminste het eerste uur ook heeft afgezien.

Erna zijn we natuurlijk weer naar hetzelfde restaurant geweest want het eten zag er te goed om niet uit te proberen.

De zondag zijn we uiteindelijk toch nog in het aquarium geraakt, om alleen daar veel te enthousiast rond te lopen (sorry Kim).  Wie geïnteresseerd is in een sessie van een uur over alle vissen, roggen… die daar zijn moet het maar eens zeggen. Ik toon je met plezier de 10 000 foto’s. Voor alle andere hier heb ik al een paar fotootjes.

Oohh ja,we doen mee aan de cliché foto’s

Erachter verveelden we ons en zijn we  maar doelloos gaan rondtjsolen. Gelukkig, zijn er genoeg kleine straatjes en gezellige hipster café’s met zelf gemaakt eten.

Ze lachen zelf met het feit dat ze allemaal hipsters zijn.

Het doelloos rond wandelen heeft ons wel een paar dingen aangeleerd:

Natuurlijk is er ook genoeg animatie voor wanneer je moe bent van al dat wandelen.

De werkdagen:

We hebben nog altijd onze badge niet dus zijn er een paar kleine dingen die daarom wat moeizamer verlopen. Zoals deuren open doen, het is altijd heel tof om te lopen achter iemand als je ze ziet naar binnen gaan, maar tot nu toe hebben we nog niet echt lang voor een gesloten deur moeten staan. (Dat zijn skills om trots op te zijn)

We kunnen nog altijd niet in de cafetaria gaan eten, in het begin van de stage hadden we een oplossing en dat was gaan eten in een restaurantje dicht bij, maar tegen woensdag waren we al al het eten daar beu. Dus zijn we nu gedwongen om boterhammen mee te doen en ‘s middags te gaan vechten om een bankje om op te zitten. Het zieligste is wel dat de boterhammen beter smaken dan de gekochte maaltijden. Blijkbaar is voor gemaakt eten niet echt lekker in Frankrijk.

Eén voordeel is dat we nu die  weten waar we heel grote zelf gemaakte pizza’s kunnen krijgen voor 8 uur. Want blijkbaar is er voor dit uur niks open om te eten?!!

De vrijdag wouden we dan ook het vieren door kip aan spit te gaan halen, ons eetlust was echter beetje verpest toen we ontdekten dat ze hier de poten er aanlaten??!!

Sophie

Mijn mama’s eerste reactie toen het begon              Take me with you, almighty commander               te regen #ikkenhaardannietmeer                               -Speedy-

Na de vele sabotage pogingen van mijn kat, de gevaarlijke rotondes (mijn bagage viel dan altijd op mij) kwamen we ’s avonds eindelijk toe bij onze overnachting. De volgende dag zetten we natuurlijk weer onze eerder saaie autotocht door. Nu ja iedereen had mij wijs gemaakt dat het daar goed weer ging, wel mijn weer bericht zegt toch wat anders.

Grappig mensen maar nu zit ik hier wel met mijn 10 000 short’s en geen regenvest.

De volgende 2 dagen waren vooral inkopen doen met de ouders, gelukkig hebben mijn ouders wel nog redelijke goede prioriteiten en waren er regelmatig café stops. Tijdens de inkopen had de geniale student in mij het idee om mijn ouders zoveel mogelijk water te laten kopen nu ze hier zijn, dan moet ik het zelf niet meer naar mijn kot slepen. 😀 Mijn plan is alleszins gelukt, want mijn kast was veel te klein voor al het water in op te bergen (oepsie)

Echt een aanrader als je verslaafd    Ik heb hier echt geen uitleg.                                                  voor bent aan nutella en het niet                                                                                                     erg vind om een week aan calorieën                                                                                                            in één keer op te hebben

Een beetje voor de aankomst van mijn zeer geliefde klasgenootjes vertrokken mijn ouders, bij deze mijn verontschuldigingen aan mijn vrienden omdat ik een slechte gids was. Vraag maar eens binnen een maand ofzo een rondleiding.

De volgende dagen gingen heel snel voorbij. Tussen de interessante bezoeken die school had geregeld en de eindeloze zoektochten achter wat we gingen eten was er niet echt iets speciaals gebeurd. Alleeh als je het feit dat de leerkrachten ons trakteren en het veel te cool kattencafé niet mee rekent 😀 Er is zelf en kleine Smeagol kat (naakt kat), probeer dit maar eens te overstijgen België!!

Een groepsfoto is altijd een grote must bij uitstappen.     all hail Smeagol (niet haar echte naam                                                                                                                    maar het past wel beter :D)

Natuurlijk komt aan alles een einde. Zo heb ik terug afscheid moeten nemen van mijn klasgenootjes en was iedereen van de klas weer op weg naar het saaie België ( behalve Brian wegens omstandigheden). In een poging om onze gast te entertainen zijn we naar het retrocafé gegaan waar we een aperitief hebben gedronken. Om deze avond af te sluiten werd een trip naar de cocktailbar gepland. Toen we daar toe kwamen zagen we tot onze grote verbazing zeer veel mensen in onesies (hint hint: laten we dit ook doen in Brugge, dat is zoooooo cool). Ondanks de vele Franse liedjes waar iedereen op los ging (behalve wij want wij waren weer die idioten die er nog nooit van hadden gehoord) besloten we toch om te gaan dansen. Na zo een goede 10 minuten begint plots iedereen in de zaal synchroon te dansen met de meest ludieke danspassen. Er is eigenlijk niet echt een goede beschrijving voor wat je op dat moment denkt maar het gaat wat als volgt: Whaaat? This is awesome!!!! Help I don’t know the steps. *probeert mee te dansen* *lacht zichzelf uit*.  Dus het is geeindigd in eerder lange dansles. Voila dus weer genoeg sport gedaan voor de komende weken 😀

Jammer genoeg kwam de realiteit weer snel terug wanneer we voor de eerste keer naar onze stage plek vertrokken. Het grappige was echter dat zij zenuwachtiger waren dan ons. Omdat onze stagebeleider op vakantie is, hadden we niet echt veel te doen. De instructies die we dan ook kregen waren: “Zoek iemand en volg die persoon een beetje rond in het labo” Gelukkig had ik van hem wel een paar artikels gekregen om te lezen over mijn onderwerp aangezien niemand in het labo weet hoe je op het internet kan.

Sophie

Mijn naam is Sophie, ik ben 20 jaar oud en zit in het 3^e jaar Biomedisch laboratorium technologie kortaf BLT – nu weten jullie alvast waarvoor deze afkorting staat als jullie ze nog eens zien terugkeren in mijn posts – te Howest en heb de uitdaging aangedurfd om op Erasmus te gaan in Montpellier. Ik ben blij dat ik in deze stad terecht zal komen en erg benieuwd naar wat de komende 4 maanden zullen brengen. Op het eerste zicht lijkt een stage in het buitenland fantastisch maar hoe dichter ik bij mijn vertrekdatum kwam, hoe meer ik begon na te denken over de struikelblokken die wellicht verborgen zullen zijn in deze ervaring. Zo is er ten eerste het taalverschil, de afwezigheid van mijn ouders ( en word ik op elk vlak verantwoordelijk voor mezelf ) en natuurlijk zal ik mijn lieve huisdieren ook moeten missen… Toch kijk ik er erg naar uit en vind ik het fantastisch dat ik deze uitdaging kan aangaan, in deze 4 maanden hoop ik niet alleen erg veel bij te leren maar wil ik mij natuurlijk ook eens goed amuseren! Ondertussen komt de vertrekdatum toch wel erg dichtbij. Mijn valiezen staan al klaar, mijn familie begint stilaan afscheid te nemen van mij en ik word steeds zenuwachtiger. In de kerstvakantie ben ik al eens op bezoek kunnen gaan in Montpellier en ik vond het een fantastische stad met een warmer klimaat en lekkerder eten dan in België. Ik weet nu wel al een beetje wat ik ervan moet verwachten maar kan de kriebeltjes in mijn buik toch niet bedwingen. Ik laat jullie snel wat meer weten en zorg dan ook voor leuke foto’s van mijn kot en de omgeving.. à bientôt ! 😉

Sophie